Zondag lezen we een paar stukjes uit 1 Samuël 17, over het gevecht tussen David e.n Goliath.
Eigenlijk hoeft dit overbekende verhaal geen introductie.
Maar toch, als je goed naar de tekst kijkt, vallen er een paar kostbare zaken op.
Zoals dit: wat voor een magnifieke herder David was!

Want als Saul tegen hem zegt dat hij geen schijn van kans maakt tegen Goliath, reageert hij als volgt:

Ik heb altijd de kudde van mijn vader gehoed.
Wanneer er een leeuw of een beer kwam
om een schaap of een geit uit de kudde te stelen,
ging ik er achteraan.

Ik overmeesterde hem
en redde het dier uit zijn muil.

En als hij me wou aanvallen,
greep ik hem bij zijn kaken
en sloeg ik hem dood.   (vers 34-35)

Hier zie je de situatie voor je:

Als je dit op je pad ziet, denk je toch:
dat dier is al het haasje
laat ik zelf maar het hazenpad kiezen,
dan kom ík er tenminste hopelijk nog goed vanaf?

Zo niet David, hem ging het om dat prooidier,
dat moest en zou worden gered!
Hij ging gerust de confrontatie met de leeuw aan,
die zich, verstoord en boos vanwege de afgepakte prooi, op hem wilde storten.

Zondag lezen we het verhaal verder,
en horen we dat David ook Goliath zijn overwinning afpakte.
En daarmee Israël redde, en ook Gods eer!
Want het was God die hem de kracht gaf,
Hij die sterker is dan leeuwen, Goliath, of welke macht dan ook.

Maar je moet ondertussen maar het lef hebben…

Ook denken we na over Jezus, de Goede Herder,
die iets vergelijkbaars deed.
(of moeten we zeggen: onvergelijkbaar anders?)
Want Hij gaf Zijn leven, om ons als verloren schapen te redden uit de greep van de boze.

Wat zegt dat allemaal over hoe ook wij in deze tijd mogen leven, kerk mogen zijn?

(Waar) leeft Goliath ook nu?
Denken we dat hij onverslaanbaar is?
En laten wij hem zijn gang gaan?
Of durven we tegen hem te dwarsbomen?
Het kwetsbare behoeden, als het moet tegen de stroom in?

Durven wij uit te komen voor God,
en als het moet de weg te kiezen die het langst duurt – in Zijn Naam?