Vandaag kwam ik een voor mij nieuwe invalshoek tegen bij het bekende verhaal van de 5 wijze en dwaze maagden.

In The Commentary on the New Testament from the Talmud and Hebraica (Vol.2, 1859, Oxford University Press) van John Lightfoot kwam ik namelijk het volgende tegen (en ook bij Strack-Billerbeck). Daar wordt een oude bron geciteerd, die het volgende zegt:

Het is de gewoonte bij de Ismaelieten om de bruid van het huis van haar vader te dragen naar het huis van de bruidegom (…)
en voor haar uit tien houten staven, met aan de bovenzijde een stuk aardewerk, waarin een stuk stof, olie en een pit aanwezig is. Deze dragen zij voor de bruid uit, ter verlichting.

Als je het dus zo bekijkt, was de taak van de meisjes om de bruid te begeleiden naar de bruidegom.
Zij dienden voor licht te zorgen. Bedenk dat het vroeger aardedonker was ’s nachts.
Zonder licht kon er niet gereisd worden.
Zonder hen zou de bruid nooit bij de bruidegom komen.

De bruidegom, in de taal van de Bijbel, is Christus.
En de bruid is de gemeente, de gelovigen.
Zo bezien zou je kunnen zeggen: de meisjes met de fakkels zijn degenen
die de mens tot Christus brengen.

Dan wordt het een spannend verhaal.
Blijven we daarop gericht, ook als de komst van Christus lang op zich laat wachten?

En kunnen we zo de boosheid van de bruidegom niet beter begrijpen,
wanneer hij de ‘dwaze maagden’ de toegang tot het feest ontzegt?
Want als het aan hen had gelegen, was zijn bruid nooit bij hem aangekomen!

Is daarom dit niet de centrale vraag:

Hebben we zélf brandstof, die voor de ander zichtbaar is?
Is er iets in ons, dat anderen bijlicht?
De weg wijst naar Hem?

Ik ben benieuwd wat jullie van deze uitleg vinden, en of jullie er ook gedachten bij hebben.