Vandaag een filosofisch getint tekstje naar aanleiding van een vraag van een van mijn kinderen: ‘Pap, houdt het heelal ergens op?’
Toen ik over een antwoord nadacht, realiseerde ik mij het volgende. Bij deze vraag kunnen we ons naar beide kanten niets voorstellen.
Het gaat immers aan de ene kant duizelen als het heelal wél ergens op zou houden. Dat zou betekenen dat er een soort muur staat, met daarachter niets meer. Daar kunnen we ons met ons brein niets bij voorstellen, dat er ergens ‘niets’ meer zou zijn. Want er moet toch íets achter liggen?
Tegelijk kunnen we ook met de andere optie niets: als het heelal wél oneindig door zou gaan, waar houdt het dan een keer op? Die behoefte heeft ons brein ook: een duidelijke grens, eindeloosheid is ook niet goed voor te stellen.

Kortom, ik kwam tot de conclusie dat de vraag van mijn zoon te groot was voor mijn brein. En dat ons (het mijne althans wel) brein dus per definitie niet aangelegd is om alle dingen te snappen of overzien.
Tegelijk ís het heelal er wél, en neem ik daar ergens mijn plekje als mens in.
Ik leef en adem graag op aarde, en voel me er goed bij.
En voel me niet gepijnigd door deze vraag waar ik geen antwoord op weet.
Misschien is het juist wel zo dat ik het ergens prettig vind dat ik niet alles overzie, maar dat er een geheim is, groter dan mijzelf, waarin mijn leven is ingebed.

Volgens mij mogen we zo ook met het Paasfeest omgaan.
Dat de dood is overwonnen, snappen we niet.
Een concept als ‘eeuwig leven’ ook niet.
Altijd maar door leven, daar kun je je niets bij voorstellen.
Tegelijk is het idee dat ‘dood dood is’ onverdraaglijk.

Wat ik zo mooi vind, is dat we iets mogen gaan vieren, dat we niet begrijpen, maar dat er wél is.
En waar we in mogen leven en ademen.
En blij om mogen zijn.

Want Jezus ís opgestaan, of we dat nu kunnen begrijpen of niet.
En Hij gaf ons zijn leven.
Dwars door zijn dood heen.

En dat alles is uiteindelijk weer terug te voeren op de liefde.
De liefde van Jezus, van God.
Een macht die er is.
Die ons omvat.
Die tegelijk zo ongelooflijk diep, hoog, lang en breed is,
dat we hem niet begrijpen, niet overzien, zegt Paulus.
Want alleen al het idee, waar we vandaag bij stilstaan,
dat Hij zijn leven uit liefde gaf,
en dan ook nog eens temidden en voor een wereld vol haat en schuld,
daar gaat het bij duizelen.

Maar, ook al gaat het duizelen:
bedenk: snáppen hoef je het niet,
er uit leven, dat mag je wel!

Misschien mooi om Efeze 3:16-21 in dit verband te lezen:

16
Ik bid dat hij het u zal geven
dat ge, overeenkomstig
de rijkdom van zijn glorie,
in de inwendige mens
met kracht wordt versterkt
door zijn Geest,

17

en dat door het geloof
de Gezalfde zijn huis zal vinden
in uw harten,
bij u die in liefde zijt geworteld en gegrond,

18

opdat ge sterk genoeg zult zijn
om samen met alle heiligen te bevatten
wat de breedte, lengte, hoogte en diepte is,
en om
de alle kennis overtreffende liefde
van de Gezalfde
te kennen,
opdat ge vervuld moogt worden
tot aan heel de volheid van God.

20

Aan hem die
ten gevolge van de kracht die in ons werkt
bij machte is
meer dan overvloedig te doen boven alles
wat wij bidden of denken,

21

aan hem zij de glorie,
in de vergadering en in Christus Jezus
tot in alle geslachten
van de eeuwigheid der eeuwen. Amen!