Johannes vertelt dat toen Jezus stierf, het aan de vooravond van Pesach was.
Niet ver bij Golgotha vandaan werden op dat moment de Pesachlammeren geslacht.
De geur van de massaal gebraden lammeren moet te ruiken zijn geweest.

Op dat moment werd er over Jezus beslist, dat er van Hem geen been gebroken zou worden – Hij was immers gestorven.
Daarmee ging de tekst over het paaslam in vervulling, geeft Johannes aan (Johannes 19:36, Exodus 12:46, Psalm 34:31):

Geen been van Hem zal gebroken worden.

Jezus is daarmee het volmaakte Paaslam.
Zo had Johannes Jezus overigens al in het begin van zijn evangelie aangeduid,:

Zie, het Lam Gods, dat de zonden der wereld wegneemt. (Johannes 1:29)

In de Tora staat over het paaslam uitdrukkelijk voorgeschreven, dat dit lam niet onachtzaam, maar met eerbied behandeld en gegeten dient te worden.
Zou dat er de reden van zijn dat Jozef van Arimathea en Nikodemus Jezus met zoveel eerbied begraven?
Het mocht toch niet gebeuren dat hun geliefde Heer een anoniem en liefdeloos graf zou krijgen?

Zij sparen daarom kosten nog moeiten, en begraven Jezus op zeer eervolle wijze.
Maar liefst 100 pond (zo’n 30 kg) aan kostbare kruiden en specerijen gebruiken zij hierbij, de hoeveelheid die bij een begrafenis van koningen gebruikelijk was.
De Koning der Joden krijgt een koninklijke begrafenis, in een nieuw graf bovendien.

Deze begrafenis kostte Jozef en Nikodemus niet alleen veel geld, maar ook hun Pesachviering die avond en de komende dagen. Daar waren zij nu niet meer welkom.
Immers, we lezen in Numeri 9:9-12 dat God beveelt dat wie in contact met een dode is geweest, dan niet mag deelnemen aan Pesach, wegens rituele onreinheid.
En Jozef en Nikodemus hadden het lichaam van Jezus begraven.
Zij zullen geweten hebben wat ze deden.

Daarbij gaf de Here God overigens wel de voorziening die bepaalde dat men dan een maand later, als men weer rein was, alsnog een Pesachviering mocht en moest houden, op een eveneens door Hem bepaalde datum.
Die voorziening was ingesteld, omdat de goede zorg voor een dode zeer belangrijk werd geacht, en dus ging bóven het houden van Pesach.
Daarom had God een extra Pesachdatum ingesteld.

Jozef en Nikodemus liepen dus de eerste Pesachviering mis.
Hoewel… was dat eigenlijk wel zo?
Waren zij het niet, die die avond hét Paaslam bij uitstek droegen.
Het Lam dat geslacht was voor de zonden der wereld.
Het  Lam dat garant stond voor hun bevrijding van zonde en dood?

We weten niet of zij het zich op dat moment bewust zijn geweest,
maar hún Pesach was het allerkostbaarste dat er ooit is gehouden.
De Pesachlammeren in Israël werden gegeten met bittere kruiden,
die terug deden denken aan de slavernij.
Maar dít Pesachlam omwikkelden zij met geurige kruiden.
Want dít Lam had hen voorgoed bevrijd!

Na afloop van deze stille, rijke begrafenis gingen Jozef en Nikodemus huns weegs.
We weten niet waarheen.
In elk geval niet naar een der vele vieringen in de stad.
Zij hadden hun Pesach reeds gehouden.
Een Pesach om nooit te vergeten.