Zondag lezen we de ‘Pinksterpreek’ van Petrus.
Uit dit gedeelte vallen in ieder geval twee zaken te leren:
Pinksteren en de heilige Geest hebben alles te maken met Israel en met Jezus Christus.

Dat Pinksteren (het Joodse Wekenfeest, ik zou daarom bijna zeggen: vanzelfsprekend) alles met Israel te maken heeft, blijkt onder andere uit het slot van Petrus’ preek:

– ”Want voor u is de belofte” (v.39).
”U” is hier Israel, het betrof in Handelingen 2 immers Joden en Jodengenoten te Jeruzalem.
Petrus herhaalt hier in feite wat telkens klinkt in het Oude Testament: Gods verbond en belofte geldt Israel!
Daar doet de kruisiging van Jezus niets aan af. Integendeel.
De kern van Petrus’ preek is: God is genadig, ondanks menselijk zonde.

Volgens mij blijkt dit ook uit het feit dat er 3.000 mensen gedoopt en behouden worden.
Ik heb het nergens terug kunnen vinden in een commentaar, maar volgens mij zit hier een verwijzing naar het verhaal van het gouden kalf.
Ook dat speelde zich af rond de wetgeving op de Sinaï.
(en nogmaals: Pinksteren/Wekenfeest was een feestelijk herdenking van de wetgeving).
Toen duizenden jaren eerder op die allereerste Pinksterdag de Tien Geboden aan Mozes gegeven werden, had het volk het gouden kalf gemaakt.
Als straf werden er toen 3.000 mensen gedood. (Exodus 32 e.v.)

Als we nu dus op het Pinksterfeest horen dat er een belofte is voor Israel ondanks feilen en falen, en dat hierbij eveneens het getal valt van 3.000 (maar nu tegenovergesteld: niet gedood, maar gedoopt), dan wil dit volgens mij niets anders zeggen dan wat Paulus ook stelt: ‘Gans Israel zal behouden worden’ (Romeinen 11:26).

Ten overvloede zegt Petrus erbij:
”Deze belofte geldt niet alleen voor u, maar ook voor uw kinderen, en voor allen die verre zijn”.

Zelfs degenen die ver van God afstaan (zouden daar ook wij als volkeren mee bedoeld zijn?) mogen delen in de belofte, en de genade van Jezus en de Geest ontvangen.

Ik vind deze Pinksterpreek van Petrus daarom zo geweldig mooi en fundamenteel, omdat het laat zien dat Gods trouw zo oneindig groot is.

Tegelijk dringt deze liefde aan op een keuzemoment: kom tot inkeer, laat je raken door deze liefde, en beantwoord haar!
Pinksteren geeft hoog op van Israels God, maar vraagt ook alles van de mens: inkeer/omkeer naar Hem toe.

Dat 3.000 mensen dit zomaar deden heeft daarom iets geweldig bemoedigends en zelfs bijna iets profetisch: het lijkt er op te duiden dat het ‘afvallige deel van destijds’ (bij het gouden kalf), als het ware tot inkeer kan komen en er weer bij zal komen.

Zo blijkt uit Petrus’ Pinksterpreek dat de meest donkere situaties vanuit Gods genade in Jezus Christus weer vol toekomst kunnen worden.
Een nieuw begin.
Bij Israels God kan dat!