Israel wordt opgeroepen om te jubelen.

Wanneer jubel je?
Volgens mij: als je zeer uitgelaten bent, bij iets heel onverwacht positiefs, bij iets waar je erg naar verlangd hebt of je voor ingezet hebt, maar waarvan het nog uiterst onzeker was of je het zou krijgen/behalen.
Denk aan topsporters: als het lukt, kunnen ze los gaan, jubelen!
Misschien hebben jullie ook nog wel redenen waarom je als mens kunt jubelen.

Wat is voor Israel de achtergrond van de oproep om te gaan jubelen?
Toch iets anders, lijkt het wel, want als je ziet hoe het profetenboekje Zefanja begint, blijkt uit alles dat er níet gestreefd is naar een band met God.
In hevige bewoordingen uit God zijn teleurstelling, verdriet en boosheid.
Kortom, Israel heeft níet altijd gestreefd naar de vreugde met God.
Waar zit hier dan de spanning, die zich ontlaadt in de jubel?

Volgens mij in het feit dat ze, juist óndanks zichzelf en hun verkeerde streven, toch bij God mogen blijven horen.
Of zit het in de straf, waar ze uit bevrijd worden, wat de reden is voor de jubel?

In ieder geval is het ook nog eens zo, dat ook Gód gaat jubelen.
In vers 17 staat: ”God is in vreugde vrolijk over je (Israel), (…) Hij kan met jubel over je juichen!”

Dat blijft iets wonderlijks, in je eigen Godsbeeld niet goed te vatten (misschien maar goed ook):
Enerzijds lijkt God in Zefanja de straffende God (lees de eerste verzen van het boek maar eens…), die wel kon huilen over de misstappen van zijn volk, en nu is Hij ineens over zijn boosheid heen, en laat Hij merken met andere ogen naar zijn volk te kijken, en over hen te jubelen.
Je snapt het niet, hoe dit beide een plek kan hebben.
Iets van dit mysterie wordt misschien aangeduid in vers 17:
”In liefde kan Hij zwijgen”

Liefde.
Door alles heen blijft zijn hart blijkbaar kloppen voor zijn volk, en heeft zijn boosheid/straf niet het laatste woord.
En kondigt Hij genade aan.
En feest!

Misschien is dat wel de diepste reden tot de ”jubel”: dat men tóch veel van God verwachten mag, ook al is het soms ondanks zichzelf. Dat zijn hart voor zijn volk klopt.

Hoe het ook zij: het gaat hier over het proces dat vergeving heet, en te mogen weten dat dit het laatste woord heeft bij God, soms na heel veel misschien, maar toch.

En evenzeer gaat het hier over het proces bij de mens om -na onder ogen zien van je misstappen, de mogelijke gevolgen daarvan, en Gods verdriet/boosheid erover- toch ook op een gegeven (in de letterlijke zin van het woord!) moment vergeving te kunnen ontvangen.
Het over je heen te laten komen, en jezelf misschien wel lang, maar niet voor eeuwig, vast te blijven pinnen op je misstappen.
Maar ook eindelijk Gods zwijgen (over je fouten) een plek durven geven.

Zo van: ”Als Hij er ooit een keer over zwijgt, mag ik weten dat ik -God zij dank- niet voor altijd mijzelf hoef op te hangen aan mijn daden.”

Ik ben me uiteraard bewust van de enorme spanning in dit geheel, en wil zeker niet goedkoop over misstappen redeneren, maar toch zoek ik naar een evenwichtige wijze om met dit mysterie van vergeving om te gaan, aan de hand van dit zo bijzondere tekstgedeelte uit Zefanja.
De Bijbeltekst  Zefanja 3: 14-20
14 Jubel, vrouwe Sion,