Vanmorgen reed ik over een drukke N-weg, nadat ik een van de kinderen op snuffelstage-adres had gebracht. Achterop de auto zat een inmiddels lege fietsendrager. Op een gegeven moment zag ik op de parallelbaan een fietser met pech staan. Het was in een flits, maar ik zag dat er serieuze panne was. En bovendien – geen hulp, op een zeer rustig stuk, met nog een lange weg te gaan tot de eerste woonkern. Hoewel -rustig? Het was net in de spits, en dan raast er veel verkeer over de weg. Ook veel fietsers overigens, maar ik zag niemand stoppen. Zelf was ik ook al een eind verder, toen ik er geen lekker gevoel bij kreeg. Bovendien realiseerde ik me dat ik een lege fietsendrager achterop had, en dat ik iemand in zo’n hulpeloze toestand niet mocht laten. Die priester en leviet uit de gelijkenis van de barmhartige samaritaan mocht deze predikant natuurlijk niet zijn!

Toen was al gauw het besluit genomen om de weg te verlaten, en de parallelbaan terug op te draaien. De mevrouw in kwestie had haar pogingen de fiets aan de praat te krijgen inmiddels gestaakt en was gaan lopen. Toen ik haar aansprak met aanbod voor hulp klonk er een blij verrast antwoord in het Engels. Het bleek iemand te zijn die nog maar een paar dagen in Nederland was en haar weg nog helemaal moest vinden. Toen moest ik terugdenken aan een eigen ervaring in het buitenland ooit, redelijk vergelijkbaar, en hoe blij verrast ik was toen ook door een vriendelijk iemand weer op weg geholpen te zijn. Fijn om nu ook iets voor een ander te kunnen doen!

Nadat ik haar op de plaats van bestemming had afgeleverd, reed ik terug naar huis. En ja, bij een dominee ontstaan er dan direct allerlei koppelingen met bijbelteksten. Zoals deze (die ik een beetje in eigen bewoordingen weergeef: ”Wees gastvrij en goed voor elkaar, want door gastvrij te zijn herberg je zonder het te weten: engelen!”
En ineens viel achteraf het kwartje. Want wat zei ze ook alweer toen ze zich voorstelde?

”My name is Gabriela.”