Zondag lezen we Matteus 5:1-12, het eerste stukje van de zgn. ‘Bergrede’, die Jezus hield, op een heuvel/berg aan de noordwestelijke oever van het Meer van Galilea. Op bijgaande foto zie je een foto, die ik nam tijdens onze gemeentereis naar Israel in 2012 (genomen vanaf de Berg der Zaligsprekingen, richting het meer). Het is een plaats met een natuurlijke akoestiek, die het geschikt maakte voor toespraken. Op de plaats waar vroeger de hoorders zaten, staat overigens nu een stel bananenplanten!

De bergrede begint met een woordje, dat sterke herinneringen oproept aan het begin van het Psalmenboek.
Zo begint Psalm 1:1:

”Gezegend/gelukkig is de mens die…”
En dan gaat het erover dat niet degenen die het kwade doen (en vaak aan het langste eind lijken te trekken) goed uit zullen komen, maar dat dat degenen zijn die kiezen voor de weg van de eerlijkheid, de waarheid, de goedheid, enz. Kortom, de weg die God ons wijst in zijn Tora (wegwijzers/geboden).

In die zin is het niet toevallig dat de bergrede op een berg klinkt. Het roept herinneringen op aan Mozes, die op de berg Sinaï de Tien Geboden en nog vele andere leefregels van God kreeg.

Het lijkt wel of Jezus dit in herinnering wil roepen. Even verderop in de bergrede blijkt het inderdaad overduidelijk: Jezus is bezig de geboden van God weer centraal te stellen (Hij zal zelfs letterlijk ingaan op de Tien Geboden).
De geboden als heilzame wegwijzers in het hart van het leven.

Psalm 1 zegt: Geluk voor degene die Gods wetten doet.
Jezus laat dit alles dus meeklinken, en zegt (Mt.5:3-12):

3 ‘Gelukkig wie nederig van hart zijn, 
want voor hen is het koninkrijk van de hemel. 
4 Gelukkig de treurenden, 
want zij zullen getroost worden. 
5 Gelukkig de zachtmoedigen, 
want zij zullen het land bezitten. 
6 Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid, 
want zij zullen verzadigd worden. 
7 Gelukkig de barmhartigen, 
want zij zullen barmhartigheid ondervinden. 
8 Gelukkig wie zuiver van hart zijn, 
want zij zullen God zien. 
9 Gelukkig de vredestichters, 
want zij zullen kinderen van God genoemd worden. 
10 Gelukkig wie vanwege de gerechtigheid vervolgd worden, 
want voor hen is het koninkrijk van de hemel. 
11 Gelukkig zijn jullie wanneer ze je omwille van mij uitschelden, vervolgen en van allerlei kwaad betichten. 
12 Verheug je en juich, want je zult rijkelijk worden beloond in de hemel; zo immers vervolgden ze vóór jullie de profeten.

Letterlijk staat er ipv het woordje ”gelukkig” telkens zoiets als: ”Vol vrede in het hart”.

Dat klinkt wonderlijk. Want al die mensen die hier beschreven worden, lijken het niet zo vredig te hebben.
Het doen van Gods wetten leidt blijkbaar niet automatisch tot een gelukkig leven.
Of toch wel?

Jezus is er van overtuigd: God zorgt ervoor (en zal er eens voorgoed voor zorgen) dat er vrede is/zal zijn voor al deze mensen.

Wat heeft dit stukje jullie te zeggen?